از جنگ اخیر اسرائیل علیه غزه بیش از سه ماه می‌گذرد. در طول این جنگ کمتر کسی بود که آن را محکوم نکرده باشد. روشنفکران، سیاستمداران، از همه مهم‌تر، مردم سراسر دنیا خواستار پایان‌دادن به این حملات شدند. حالا که آتش‌بس همیشه لرزان حکمفرما شده، کمتر کسی به این مسأله توجه دارد. با این‌همه اکنون زمان آن فرارسیده تا به‌دور از آمار روزانه کشتار و خونریزی درباره این معضل فکر کرد و بدان اندیشید. از این‌رو گروهی از فعالان صلح یهودی که بخش اعظم آنها را روشنفکران کشورهای مختلف اروپایی تشکیل می‌دهند در نامه‌ای خواستار بایکوت اسرائیل شده‌اند. شاید جرقه این نامه را مقاله نوامی کلاین - که امضای او هم پای این نامه به چشم می‌‌خورد - در روزنامه نیشن در همان اوایل شروع جنگ اخیر (7 ژانویه 2009) زد.
او در این مقاله از لزوم ایجاد اقدامات تنبیهی و تحریم‌های اقتصادی بر اسرائیل به منظور بازگشت عدالت و صلح در فلسطین سخن گفته بود. در این نامه سرگشاده همچنین نام جودیت باتلر به عنوان یکی از تنظیم‌کنندگان و هماهنگ‌کنندگان آن دیده می‌شود. جودیت باتلر، از فیلسوفان پساساختارگرای آمریکایی است که سوای از مباحث فمنیستی در ادبیات و فلسفه سیاسی نیز دستی دارد. او از حامیان مؤثر کمپینی است که به بایکوت آکادمیک اسرائیل می‌پردازد؛ کمپین فلسطینی در حمایت از بایکوتِ آکادمیک و فرهنگیِ اسرائیل (PACBI)، در رام‌ا... در آوریل 2004 به وسیله گروهی از آکادمیسین‌ها و روشنفکران فلسطینی تشکیل شد. در سال 2005 این کمپین روابط نزدیکی با «انجمن استادانِ دانشگاه‌ها» (AUT) برقرار کرد که نتیجه آن بایکوت کاملِ آکادمیکِ دانشگاه‌های اسرائیل بود. بدین‌ترتیب روشنفکران و آکادمسین‌های اروپایی اغلب از هرگونه رابطه یا حضوری در دانشگاه‌ها و نهادهای آموزشی اسرائیل خودداری می‌کنند و بدین‌وسیله اعتراض خود را به سیاست‌های دولت اسرائیل نشان می‌دهند. آنچه درخور اهمیت است، واکنش دقیق و به‌دور از جانب‌گیری فیلسوفان سیاسی و روشنفکران عرصه عمومی به این مسأله است. برخی از امضا‌کنندگان این نامه عبارتند از: جودیت باتلر، نوام چامسکی، ژاک هرش، میشل لوی، نوامی کلاین، هنری گلدمن، ژاک بده، پل ژاکوبز، استفان اریک‌برونر و ... متن نامه بدین قرار است:
ما گروهی از فعالان صلح یهودی هستیم. برخی از ما نوعاً به همین نام شناخته می‌شوند اما برخی دیگر نه ولی ما همگی نسبت به آنهایی معترضیم که مدعی سخن گفتن از سوی همه یهودیان‌اند، یا آنها که به ما اتهامات یهودستیزی نسبت می‌دهند تا بتوانند مخالفت قانونی‌مان را در نطفه خفه کنند. ما با نگرانی از اظهارات عنوان‌شده درمورد هرمان دیکرز، عضو اتحادیه تجاری و رهبر حزب چپ (DIE LINKE) در شهر دویسبورگ آلمان، چیزهایی آموخته‌ایم. دیکرز در پاسخ به حملات اخیر اسرائیلی‌ها به غزه عنوان کرد که یک راه برای دستیابی به عدالت در خصوص فلسطینی‌ها می‌تواند این باشد که از فراخوان همایش جامعه جهانی (WorldSocial Forum) برای بایکوت کالاهای اسرائیلی حمایت کنیم تا بتوانیم از این طریق حکومت اسرائیل را تحت فشار قرار دهیم.
دیکرز فوراً متهم شد به عیب‌جویی تند‌وتیز و فراگیر مبتنی بر یهودستیزی، و دعوت به تکرار سیاست نازیسم مبنی بر بایکوت تولیدات یهودیان در دهه 1930. با این‌حال خود او معتقد بود درخواست از همایش جامعه جهانی هیچ ربطی به مبارزات نژادپرستانه نازیستی علیه یهودیان ندارد اما هدف آن تغییر سیاست حکومت اسرائیل در مورد فلسطینیان است.
هیچ‌کس به‌خاطر چیزی جز حمایت دیکرز از طرح بایکوت، ادعای یهودستیزی علیه او نکرده [و تنها مدرک برای یهود‌ستیز خواندن او حمایتش از بایکوت است]. با این‌همه او متهم شده است به «یهودستیزی ناب»، به‌زبان آوردن واژه‌هایی قابل مقایسه با «یک کشتار دسته‌جمعی»، و بیان کردن «تبلیغات نازیستی».
ما امضا‌کنندگان این نامه دیدگاه‌های متفاوتی درباره درایت و کارایی طرح بایکوت کالاهای اسرائیلی داریم. برخی از ما معتقدیم چنین بایکوتی مؤلفه اساسی یک کمپین بایکوت، محرومیت و تحریم‌هایی است که می‌تواند به چهار‌دهه طولانی اشغال فلسطین توسط اسرائیلی‌ها پایان دهد. گروه دیگری از ما گمان می‌کنند راه بهتر برای تحت فشار قرار دادن حکومت اسرائیلی این است که بایکوت گزیده‌تری صورت دهیم؛ بایکوت نهادها، مؤسسات و شرکت‌هایی که از اشغال فلسطین حمایت می‌کنند اما همه ما بر سر این نکته متفق‌القولیم که اگر قرار است صلح و عدالت در خاورمیانه به‌دست آید، حیاتی است که فشارهایی علیه حکومت اسرائیلی اعمال کنیم، و همه ما اذعان داریم که فراخوان طرح بایکوت اسرائیل هیچ دخلی به سیاست نازیسم، مبنی بر اینکه «از یهودیان چیزی نخر»، ندارد. بایکوت اسرائیل، به‌منظور پایان دادن به اشغال فلسطین، به هیچ‌وجه یهود‌ستیزانه نیست، چنان‌که بایکوت آفریقای جنوبی برای پایان دادن به رژیم آپارتاید ضد‌سفید‌پوستان نبود. جنبش‌های عدالت‌خواه اجتماعی اغلب به اعمال تحریم و محرومیت دعوت کرده‌اند، حال چه علیه رژیم نظامی برمه، چه علیه حکومت سودان. چنین فراخوان‌هایی اصلاً و ابداً تبعیض‌آمیز نیستند.
خشونت در خاورمیانه، در حقیقت، منجر به اَعمال یهود‌ستیزانه‌ای در اروپا شده است. چندی پیش فراخوانی ارائه شده بود برای تحریم فروشگاه‌هایی در رم که صاحبان آنها یهودی هستند. این طرح به‌طور مقتضی و گسترده‌ای محکوم شد. ما چنین تعصباتی را نمی‌پذیریم. جنایات اسرائیل نباید به پای کلیت یهودیان نوشته شود ولی در عین‌حال بایکوت اسرائیل را نمی‌توان به معنای بایکوت یهودیان به‌مثابه یک کل دانست.
امروزه یک شکل نژاد‌پرستی وخیم و حاد در اروپا همانا اسلام‌هراسی و بیگانه‌هراسی‌ای است که مستقیماً در مورد مهاجران کشورهای مسلمان اعمال می‌شود. در همان حال‌که برخی از آنان که همه منتقدان اسرائیل را به یهودستیزی متهم می‌کنند اغلب خودشان - همچون دولت و حکومت اسرائیل - در چنین اشکالی از نژاد‌پرستی دست دارند، دیکرز قهرمان دفاع از حقوق مهاجران بوده است.
هولوکاست یکی از وحشتناک‌ترین رخدادهای تاریخ مدرن بود. استفاده از خاطره هولوکاست به‌مثابه چماقی برای ساکت‌کردن منتقدان اصولی رفتار غیر‌معقول اسرائیل با فلسطینی‌ها، در حکم قسمی بی‌احترامی به قربانیان این فاجعه است.
